2 0 2 0

С Нόвым Гόдом!

                               

Κάλαντα Πρωτοχρονιάς

Ποντιακά κάλαντα 

                                Ηπειρώτικα Κάλαντα

Χριστουγεννιάτικες ιστορίες στο 9ο

Μια πολύ όμορφη ιστορία ενός ρωσικου παραμυθιού ζωντάνεψαν με την αφήγησή τους,παιδιά του ΣΤ2 (η Θεοδώρα, η Ερήνη, η Αγγελίνα και ο Παναγιώτης). 
Την οργάνωση και την επιμέλεια είχε η κα Ειρήνη Κορακή.

  Σήμερα η Σνεγκούροτσκα είναι περισσότερο γνωστή ως η εγγονή και βοηθός του Ντεντ Μορόζ, του ρωσικού αντίστοιχου χαρακτήρα του Άϊ Βασίλη.

  H Σνεγκούροτσκα, η Κόρη του Χιονιού, είναι το όνομα ενός κοριτσιού το οποίο αποτελεί τον κεντρικό χαρακτήρα διαφόρων ρωσικών λαϊκών παραμυθιών με πολλές εκδοχές. Μια από τις οποίες  λέει ότι:  

Μια φορά κι έναν καιρό, σ’ ένα μακρινό χωριό ζούσε ένας γέροντας με τη γυναίκα του. Ζούσαν γεμάτοι αγάπη ο ένας για τον άλλον, όμως δεν ήταν χαρούμενοι, γιατί δεν είχαν παιδιά.

  Ένα χειμωνιάτικο πρωινό, όταν το πρώτο χιόνι απλώθηκε στη γη, το ηλικιωμένο ζευγάρι στάθηκε μπροστά στο παράθυρό του κι έβλεπε τα παιδιά που έπαιζαν στη γειτονιά.
Έφτιαχναν έναν χιονάνθρωπο, μεγάλο σαν γίγαντα. Αφού έφτιαξαν τον χιονάνθρωπο, τα παιδιά έφυγαν, και ο γέροντας είπε στη γυναίκα του:
    -«Γιατί δεν πάμε έξω να φτιάξουμε ένα χιονόπαιδο;»
    -«Γιατί όχι!», απάντησε εκείνη. «Μπορούμε να φτιάξουμε ένα μικρό κοριτσάκι!»
  Κι έτσι βγήκαν στην αυλή και άρχισαν δουλειά!
Αργά και προσεκτικά έδωσαν σχήμα στο χιόνι. Έφτιαξαν ένα μικρό σώμα, με λεπτοκαμωμένα χέρια και πόδια. Έφτιαξαν μια μικρή μπάλα από χιόνι και σχημάτισαν το κεφάλι. Μετά μ’ένα μικρό κλαρί χάραξαν το στόμα και τα μάτια.
Το χιονόπαιδο ήταν τόσο τέλειο, όσο μπορούσε να γίνει. Το φόρεμά της ήταν φτιαγμένο από παγοκρυστάλλους και τα μαλλιά της από κλαδιά ιτιάς καλυμμένα με πάγο.

    -«H Σνεγκούροτσκα είναι τόσο όμορφη!» είπε ο γέροντας.
    -«Πόσο θα ήθελα να είναι αληθινή!», ευχήθηκε η γυναίκα του και γονάτισε και φίλησε το παιδί στα χείλη. Και μόλις το έκανε αυτό, το παιδί ζωντάνεψε!
Τα χείλη της έγιναν ροζ και μια ζεστή ανάσα βγήκε από το στόμα της. Και κοίταξε το ηλικιωμένο ζευγάρι με τα μάτια ενός αληθινού παιδιού.
Πρώτα κούνησε το κεφάλι της.
Μετά τα χέρια της…και μετά τα πόδια της…
     -«Κοίτα!» φώναξε ο γέροντας, «είναι ζωντανή!»
H Σνεγκούροτσκα χαμογέλασε και μετά μίλησε και είπε: «Από χιόνι είμαι φτιαγμένο, κι απ’τον άνεμο φερμένο!»
    -«Η ευχή μας πραγματοποιήθηκε!» είπε η γυναίκα.
    -«Ναι!» είπε ο άντρας της, «επιτέλους έχουμε κι εμείς ένα κοριτσάκι δικό μας!». Και πήρε το χιονόπαιδο στην αγκαλιά του και το έβαλε μέσα στο σπίτι.
  Το ηλικιωμένο ζευγάρι ποτέ δεν υπήρξε πιο ευτυχισμένο. Ο γέροντας έλεγε ιστορίες. Η γυναίκα του έλεγε τραγούδια και H Σνεγκούροτσκα χόρευε τριγύρω στο δωμάτιο.
Το βράδυ η γριά γυναίκα έτρωσε ένα μικρό κρεβάτι με μια ζεστή μάλλινη κουβέρτα.
     -«Έλα!» είπε «Είναι ώρα για ύπνο».
H Σνεγκούροτσκα αρνήθηκε.
     -«Δεν μπορώ να κοιμηθώ εδώ» είπε «πρέπει πάντα να κοιμάμαι έξω!»
     -«Μα θα κρυώσεις!» είπε η γριά γυναίκα.
     -«Ω! μα όχι!» είπε γελώντας H Σνεγκούροτσκα «Εγώ ποτέ δεν κρυώνω!». Κι έτρεξε έξω στον κήπο.
  Κάθε βράδυ κοιμόταν έξω, σ’ένα χιονένιο κρεβάτι. Και κάθε βράδυ ο γέροντας και η γυναίκα του, την κοιτούσαν από το παράθυρο για είναι σίγουροι ότι το κοριτσάκι δεν κινδυνεύει. Το φεγγάρι και τα αστέρια φώτιζαν το κοιμισμένο της χαμόγελο και όλα πήγαιναν μια χαρά.
  Όλο το χειμώνα η Σνεγκούροτσκα έπαιζε με τα παιδιά του χωριού στο χιόνι. Τους έμαθε να φτιάχνουν ένα σωρό χιονένια πράγματα: άλογα, μια άμαξα κι ένα όμορφο παλάτι.
  Ώσπου ήρθε η άνοιξη κι ο ήλιος ζέστανε τη γη. Τα πουλιά επέστρεψαν από τα μακρινά μέρη και τα μπουμπούκια άνθισαν στους κήπους. Τα παιδιά του χωριού ήταν χαρούμενα. Χόρευαν και τραγουδούσαν κάτω από το φως του ήλιου. Κι έλεγαν στην Σνεγκούροτσκα: «Έλα, έλα να παίξεις μαζί μας!»
Μα η Σνεγκούροτσκα δεν πήγαινε. Κρυβόταν από τον ήλιο στις σκιές των δέντρων και στις σκοτεινές γωνιές του σπιτιού.
     -«Μα τι συμβαίνει;» αναρωτιόταν η γριά γυναίκα.
     -«Μήπως είσαι άρρωστη;» τη ρωτούσε ο γέροντας.
     -«Τίποτα δεν συμβαίνει…» απαντούσε το κορίτσι «είμαι καλά…»
Κι όμως όσο ζέσταινε ο καιρός τόσο πιο θλιμμένο γινόταν το κορίτσι. Τα χείλη της έχασαν το χρώμα τους, κι έμοιαζε πιο λεπτή και αδύναμη.
Ύστερα, ένα πρωί, όταν έλιωσε και το τελευταίο χιόνι του χειμώνα, το κορίτσι πήγε στο ηλικιωμένο ζευγάρι, τους φίλησε και είπε:
    -«Τώρα πρέπει να σας αφήσω…»
    -«Μα γιατί;» τρόμαξαν εκείνοι.
    -«Γιατί από χιόνι είμαι φτιαγμένο, κι όπου έχει κρύο μένω!» είπε το κορίτσι.
    -«Όχι, όχι!» φώναξαν «Δεν μπορείς να φύγεις…»
Τότε την αγκάλιασαν σφιχτά και λίγες σταγόνες λιωμένου χιονιού έβρεξαν το πάτωμα. Γρήγορα το κοριτσάκι ξεγλίστρησε από τα χέρια τους κι έτρεξε στην πόρτα.
    -«Έλα πίσω!» φώναξαν εκείνοι «γύρνα πίσω σ ‘ εμάς!»
Όμως H Σνεγκούροτσκα είχε φύγει. Και το ηλικιωμένο ζευγάρι έκλαψε. Πίστεψαν ότι δεν θα την ξαναδούν ποτέ.

  Όλο το καλοκαίρι τα παιδιά έπαιζαν, τα πουλιά τραγουδούσαν και τα λουλούδια άνθιζαν. Αλλά ο γέροντας και η γυναίκα του σκέφτονταν μόνο το χαμένο κοριτσάκι τους.
   Ώσπου τον επόμενο χειμώνα, όταν έπεσε το πρώτο χιόνι και το ηλικιωμένο ζευγάρι κοίταξε έξω από το παράθυρο, είδαν το χιονόπαιδό τους να στέκεται στον κήπο! Έτρεξαν έξω και τη φίλησαν. H Σνεγκούροτσκα χαμογέλασε και είπε: «Από χιόνι είμαι φτιαγμένο, κι απ’τον άνεμο φερμένο!»
   H Σνεγκούροτσκα έμεινε με τον γέροντα και τη γυναίκα του όλο το χειμώνα. Κι όταν ήρθε η άνοιξη, έφυγε ξανά. Όμως ο γέροντας και η γυναίκα του δεν ένιωθαν πια λύπη. Ήξεραν πως η Σνεγκούροτσκα τους θα επέστρεφε κοντά τους κάθε χειμώνα, για μια ολόκληρη ζωή.

Νησιά της Ελλάδας

Καλό Πάσχα - Καλή Ανάσταση

Αστική σχολή

Λειτουργούσε από το 1892 ως Ρουμανική Σχολή για παιδιά βλαχόφωνων ελλήνων της περιοχής, με προσωπικό 4 ή 5 Ρουμάνους δασκάλους. 

Το 1904 ξεκίνησε να λειτουργεί ως Ελληνική Σχολή με 90 μαθητές και δύο δασκάλους.

Στη συνέχεια λειτούργησε ως Δημοτικό Σχολείο και τα τελευταία χρόνια λειτουργεί ως χώρος εκδηλώσεων και εκθέσεων.

ΔΙΟΝ

Το όνομα δόθηκε προς τιμή του Δία. Οι κάτοικοι του τόπου λέγονταν και Δίοι, Δίεις και Διασταί.

ΤΟΠΟΘΕΣΙΑ:

Βρίσκεται στους στους ανατολικούς πρόποδες του Ολύμπου, εκεί όπου σήμερα βρίσκεται η ομώνυμη κωμόπολη, 15 χιλιόμετρα νότια της Κατερίνης.

ΙΣΤΟΡΙΑ: 

Η αρχαία πόλη φαίνεται να ιδρύθηκε από τους Περραιβέους της Θεσσαλίας.
Κάθε χρόνο γινόνταν τα "Δία", με κέντρο τον ναό του πατέρα των θεών. 
Στο Δίον τελούνταν Αγώνες, επινίκιες εορτές και θυσίες. 

Η πόλη συνδέθηκε επίσης με τον Ορφέα, καθώς μία παράδοση αναφέρει ότι ο τελευταίος σκοτώθηκε από γυναίκες του Δία και στον τόπο εκείνο τοποθετήθηκε πέτρινη υδρία με τα οστά του. 

ΤΟ ΜΟΥΣΕΙΟ:

Το Μουσείο εγκαινιάστηκε το 1983 και στεγάζει ευρήματα που προέρχονται κυρίως από το Δίον αλλά και από τον Όλυμπο. 
Η έκθεση περιλαμβάνει αγάλματα, αναθηματικά και επιτύμβια μνημεία, νομίσματα και διάφορα άλλα αντικείμενα, τα οποία έφερε στο φως η αρχαιολογική σκαπάνη στα ιερά, στις μεγάλες θέρμες, καθώς και ευρήματα που σχετίζονται με τον καθημερινό και δημόσιο βίο στην αρχαία πόλη του Δίου.

Ποτάμια του Ολύμπου

Ο ποταμός Ενιπέας

 πηγή

Ο Ενιπέας είναι ποταμός της Πιερίας, ο οποίος διαρρέει το Λιτόχωρο.Θεωριτικά είναι ο μόνος ποταμός του Ολύμπου. 
Η ονομασία του ποταμού προέρχεται από κάποια θαλασσινή θεότητα, πατέρα του Πελία και του Νηλέα και συζύγου της Τυρώς. Πρόκειται για προσωποποίηση του Ποσειδώνα.
Ο Ενιπέας έχει τις πηγές του στην θέση Πριόνια, σε υψόμετρο 1000 μέτρων.

Το ρέμα Ορλιάς

πηγη

Στον ανατολικό Όλυμπο, δυτικά του Δίον υπάρχει ο Ορλιάς.

Σύμφωνα με την παράδοση, το ποτάμι Ελικώνας ή Βαφύρας ή Ορλιάς (ονομάστηκε έτσι απ’ το θόρυβο, τα βουητά του νερού) είναι αρχαιότατος ποταμός της Πιερίας ο οποίος χάθηκε από τη …ντροπή του αρνούμενος να τις εξαγνίσει -όταν οι Μαινάδες -μαινόμενες γυναίκες του Δία-θέλησαν να ξεπλύνουν τα χέρια τους εκεί από το αίμα τους του Ορφέα αφού τον σκότωσαν στο Δίον- χάθηκε από το έδαφος και ξαναβγήκε στην επιφάνεια εκεί λίγο έξω από το Δίον, όπου σχηματίζει και τους καταρράχτες του, δύο από τους οποίους είναι προσβάσιμοι.

Xαμαϊδή Β.
Δήμητρα Μ.
Μαρία Νεφέλη Κ.

Ελληνικά παραδοσιακά παιχνίδια

Παραδοσιακά παιχνίδια ονομάζονται τα παιχνίδια που έπαιζαν οι παλαιότεροι και μεταφέρονται από γενιά σε γενιά με προφορική περιγραφή ή με επίδειξη των μεγαλύτερων προς τους μικρότερους.

Ένα από τα πιο γνωστά ελληνικά παραδοσιακά παιχνίδια είναι τα μήλα.

Τα μήλα

Το παιχνίδι παίζεται από δύο ομάδες. Οι  παίκτες της μιας ομάδας (ή «έξω» ομάδα) χωρίζονται σε δύο υποομάδες οι οποίες στέκονται απέναντη, δέκα με δεκαπέντε μέτρα μακριά η μια από την άλλη, ενώ στη μέση αυτής της απόστασης συγκεντρώνονται οι παίχτες της δεύτερης ομάδας (η «μέσα ομάδα»). 

Το παιχνίδι μπορεί να ξεκινήσει με τρεις μπαλιές «ψηλές και άκαφτες».

εικόνα 1 πηγή

Μετά τις τρεις «ψηλές και άκαφτες», οι  παίκτες που στέκονται απέναντι προσπαθούν με τη μπάλα να χτυπήσουν κάποιο από τα παιδιά που είναι «μέσα». Aυτό το παιδι που θα χτυπήσουν «καίγεται» και βγαίνει από το παιχνίδι. 

Αντίθετα, το παιδί που θα καταφέρει να πιάσει τη μπάλα χωρίς να του πέσει κάτω, κερδίζει «ένα μήλο» που θα του επιτρέψει, αν κάποια στιγμή «καεί» να μη βγει, αλλά να παραμείνει στο παιχνίδι, ή, αν «καεί» κάποιος φίλος του να τον ξαναβάλει μέσα!

Όταν μείνει ένας μόνο παίχτης μέσα, οι παίχτες με την μπάλα μπορούν να κάνουν μόνο δώδεκα προσπάθειες (δωδέκατα) για να τον χτυπήσουν. 

Αν δεν τα καταφέρουν, τα ξαναφυλάνε και το παιχνίδι αρχίζει από την αρχή. 

Αν τον κάψουν, μπαίνει η ομάδα που ήταν έξω, μέσα.

Στ', Μαρία Νεφέλη Καλαντζή

Μούσες Πιερίων

    Οι Μούσες στην αρχαία ελληνική μυθολογία είναι εννέα αρχαίες θεότητες, κόρες του Δία και της Μνημοσύνης.  Ο Απόλλωνας ήταν ο ηγέτης τους. Αρχικά οι θεότητες αυτές ήταν Νύμφες του βουνού και των νερών. 

Ο Ησίοδος στη Θεογονία αφηγείται: «Η Μνημοσύνη κοιμήθηκε στην Πιερία (Πιέρια όρη) με το γιο του Κρόνου και γέννησε αυτές τις παρθένες που μας κάνουν να ξεχνάμε τα βάσανά μας και απαλύνουν τους πόνους μας. 

Εννιά νύχτες συνέχεια ο συνετός Δίας ανεβαίνοντας στο ιερό κρεβάτι του, κοιμότανε δίπλα στη Μνημοσύνη, μακριά απ’ όλους τους αθανάτους.          

Ύστερα από ένα χρόνο, όταν οι εποχές και οι μήνες είχαν συμπληρώσει τον κύκλο τους κι όταν πέρασαν πολλές μέρες η Μνημοσύνη γέννησε εννιά κόρες…, που όλες τις μάγευε η μουσική…». 

Τα ονόματα τους είναι:

Κλειώ, Ευτέρπη, Θάλεια, Μελπομένη, Τερψιχόρη, Ερατώ, Πολυμνία, Ουρανία, Καλλιόπη.

Για περισοότερες πληροφορίες κάντε κλικ εδώ.
Πηγή: Βικιπαίδεια

Στ΄, Διονύσης Τ.

Ελληνικά παραδοσιακά παιχνίδια

Παραδοσιακά παιχνίδια ονομάζονται τα παιχνίδια που έπαιζαν οι παλαιότεροι και μεταφέρονται από γενιά σε γενιά με προφορική περιγραφή ή με επίδειξη των μεγαλύτερων προς τους μικρότερους.

Τα λαχνίσματα

   Πριν αρχίσει ένα παραδοσιακό παιχνίδι ρωτάμε: «Να τα βγάλουμε;».  Kάποιο παιδί, συνήθως αυτό που έκανε την ερώτηση, κάνει τη «μάνα». Αφού όλα τα υπόλοιπα παιδιά (από δύο και πάνω) αποδέχονται τη πρόσκληση, κάνουν κύκλο και η  «μάνα» αρχίζει ένα τραγούδι, το λάχνισμα (από το ουσιαστικό λαχνός) προκειμένου να καθοριστεί με κλήρο είτε ο πρώτος είτε ο τελευταίος από τον οποίο θα αρχίσει το παιχνίδι. 

Τα  τραγούδια αυτά έχουν μονότονο παραδοσιακό ρυθμό και η τελευταία συλλαβή του τραγουδιού είναι συνήθως ο κλήρος. Χαρακτηριστικό αυτών των τραγουδιών είναι ότι πολλές φορές ξεκινάνε με την αρχική λέξη μπουφ. Σε μερικά τραγούδια μπορεί να υπάρχουν και ερωτοαπαντήσεις, οπότε από τις συλλαβές αυτών γίνεται πιο δύσκολο να βρεθεί από την αρχή σε ποιόν θα τύχει η τελευταία συλλαβή.

Ένα αστείο λάχνισμα που αρέσει στα παιδιά είναι το παρακάτω:

«Ένα-δύο- πέντε-δέκα

 και του Παντελή η γυναίκα

πήγε να αγοράσει γάλα

και κατάπιε την κουτάλα.

Πού να πάει να γιατρευτεί;

Στην Αγιά Παρασκευή

που   ’χει δώδεκα γιατρούς

και σαράντα παλαβούς…»

Στ', Μαρία Νεφέλη Καλαντζή

Πασχαλινά έθιμα στην Πιερία

ΧΡΙΣΤΟΣ ΑΝΕΣΤΗ

Ξεκινούσαν από το Σάββατο του Λαζάρου, διαρκούσαν ως την Κυριακή του Θωμά κι είχαν ως επίκεντρο την Ανάσταση του Χριστού. Κάποια συνεχίζονται μέχρι και σήμερα.

Την εβδομάδα πριν από το Σάββατο του Λαζάρου, τα σπίτια έπρεπε να καθαριστούν. Τέτοιου είδους δουλειές δεν έπρεπε να μείνουν για τη Μεγάλη Εβδομάδα. 

Το Σάββατο του Λαζάρου, παρέες κοριτσιών συνήθιζαν να τριγυρίζουν στα σπίτια, για να μαζέψουν από τις νοικοκυρές αυγά για να τα βάψουν. Ήταν οι γνωστές Λαζαρίνες. Το τραγούδι τους φανέρωνε τον ερχομό της Πασχαλιάς:«Ήρθ^’  η Λάζαρους, ήρθαν τα Βάϊα ήρθ' η Πασχαλιά που τρων τα ψάρια...»

Την Κυριακή των Βαΐων στην εκκλησία μοίραζαν τα "Βάγια", κλαδιά δηλαδή δάφνης και στη συνέχεια οι γυναίκες φύλαγαν για όλο το χρόνο. Στο μεσημεριανό τραπέζι για φαγητό υπήρχε παστός μπακαλιάρος ή ρέγκα,  με λάχανα ή ρύζι. 

Παραδοσιακές φορεσιές της Πιερίας

Φορεσιές από την περιοχή των Πιερίων

Λιβαδιώτικες Φορεσιές

Καταφύγια του Ολύμπου

Στον Όλυμπο υπάρχουν σήμερα σε λειτουργία εννέα καταφύγια που εξυπηρετούν τις ανάγκες των επισκεπτών, περιπατητών, πεζοπόρων, αναρριχητών και ορειβατών σε ετήσια βάση.

Επίσης, σε κάποια σημεία των διαδρομών προς την κορυφή του Ολύμπου υπάρχουν άλλα έξι καταφύγια ανάγκης.

Το καταφύγιο «Σπήλιος Αγαπητός»

εικόνα 20 πηγή

Από τη δεκαετία του 1950 άρχισε η λειτουργία του ως ορειβατικό καταφύγιο.

Έχει χωρητικότητα 110 ατόμων και διαθέτει οργανωμένη κουζίνα, εστιατόριο, τουαλέτες και μπάνια.

Λειτουργεί από τα μέσα Μαΐου μέχρι το τέλος Οκτωβρίου.

Το καταφύγιο «Γιόσος Αποστολίδης»

εικόνα 21 πηγή

Το καταφύγιο βρίσκεται σε υψόμετρο 2.697 μ. ανάμεσα στις κορυφές Τούμπα και Προφήτης Ηλίας. Έχει χωρητικότητα 80 ατόμων και διαθέτει οργανωμένη κουζίνα, εστιατόριο και τουαλέτες. Λειτουργεί από τις αρχές Ιουνίου έως αρχές Οκτωβρίου, και τον υπόλοιπο χρόνο μετά από συννενόηση με τους διαχειριστές. Κατά τη χειμερινή περίοδο, ο προθάλαμος του καταφυγίου παραμένει πάντα ανοιχτός σαν καταφύγιο ανάγκης.

Καταφύγιο Πετρόστρουγκας

εικόνα 22 πηγή

Αρχαία Πύδνα

Η Αρχαία Πύδνα είναι χωριό της Πιερίας. Είναι γνωστή από τη Μάχη της Πύδνας, η οποία σήμανε την οριστική υποταγή της Ελλάδας στους Ρωμαίους.

Η αρχαία Πύδνα είναι χτισμένη στα δυτικά παράλια του Θερμαϊκού, ανάμεσα στον Μακρύγιαλο και το Κίτρος.

Παραδοσιακά τραγούδια της Πιερίας

Μια κόρη μας τραγούδησε (Λιτόχωρο Πιερίας) - Μακεδονικά τραγούδια

Νομός Πιερίας

Η Κατερίνη είναι η πρωτεύουσα του νομού Πιερίας. 

Η Πιερία είναι μία από τις 74 Περιφερειακές ενότητες της Ελλάδας. 

Βρίσκεται στο νότιο τμήμα της Μακεδονίας (Κεντρική Μακεδονία). 

Η ονομασία Πιερία προέρχεται από την αρχαία φυλή και την αρχαία χώρα της Πιερίδος. 

Στην Πιερία, υπάρχουν πολλές τοποθεσίες αρχαιολογικού ενδιαφέροντος, όπως το Δίον, η Πύδνα και ο Πλαταμώνας. 

Η Πιερία είναι επίσης πατρίδα του Ορφέα και των Μουσών. 
Ο Όλυμπος, το ψηλότερο βουνό της Ελλάδας και έδρα των Ελλήνων θεών, υψώνεται στο νότιο μέρος της Πιερίας. Τα Πιέρια Όρη βρίσκονται στα δυτικά.

Η Ελλάδα στην Ευρώπη

Η Πιερία στην Ελλάδα

Τα ζώα του πάρκου μας

Τα ζώα του πάρκου μας είναι διαφόρων ειδών. Κάποια από αυτά είναι:

Στρουθοκάμηλοι 

Οι πανέμορφοι κύκνοι

Η Κατερίνη στα Παλαιά Χρόνια

Το κάστρο του Πλαταμώνα

Το Κάστρο του Πλαταμώνα, είναι κάστρο της Βυζαντινής περιόδου, στους πρόποδες του Ολύμπου, σε μικρή απόσταση από τη σημερινή κωμόπολη του Πλαταμώνα, σε θέση στρατηγική που ελέγχει τον δρόμο Μακεδονίας - Θεσσαλίας - Νότιας Ελλάδας. 
Είναι το καλύτερα διατηρημένο κάστρο της βόρειας-κεντρικής Ελλάδας, με τον επιβλητικό κεντρικό πύργο του, που δεσπόζει πάνω στην Εθνική Οδό.

 Είναι ένα υπέροχο αξιοθέατο στην τοποθεσία της Πιερίας.

Ζωή Ρ.

Ζωή Π.

Μαρία Π.

Κατερίνα Δ.   

Αρχοντικό Δ.Τσαλόπουλου

    Σήμερα στην Κατερίνη σώζεται το κτίριο Τσαλόπουλου, σε ένα οικόπεδο συνολικής έκτασης 600 τ.μ.. 
    Κτίστηκε το 1908 και χαρακτηρίστηκε από το Υπουργείο Πολιτισμού ως έργο τέχνης.